OSMAN I

Osman I, osm. عُثمَان ʿUthmān (ur. ? - zm. ok. 1324) – eponimiczny założyciel dynastii Osmanów, panujący od ok. 1299 do ok. 1324.

Według źródeł był synem Ertogrula, po którym odziedziczył tytuł beja okręgu Söğüt w północno-zachodniej Anatolii. Początkowo był wasalemSeldżuków. Jako władca marchii pogranicznej organizował najazdy na ziemie Bizancjum. Z czasem uniezależnił się. W latach 1301-1303 podbił ziemie sąsiednich plemion wraz z miastem Eskişehir. W 1302 r. pobił wojska bizantyńskie dowodzone przez Mouzalona pod Bapheus (Vafevs), niedaleko od murów Nikomedii. Wyprawa współcesarza Michała IX przeciw Osmanowi przyniosła opłakane rezultaty wskutek dezercji najemnego kontyngentu Alanów. Prowadząc agresywną politykę podbojów i korzystając z osłabienia Bizancjum, Osman szybko powiększał obszar swojego państwa. Błyskotliwa kampania Rogera de Flor i Kompanii Katalońskiej przeciw Turkom na zachodzie Azji Mniejszej z roku 1304 ominęła terytoria pozostające pod władzą Osmana, nie przynosząc mu uszczerbku; osłabiła natomiast jego rywali, emirów Sasana, Menteşe, Aydına i Alişıra