WYPRAWY KRZYŻOWE

PRZYCZYNY WYPRAW KRZYŻOWYCH

Na początku II tysiąclecia w Europie Zachodniej znacznie wzrosła liczba ludności. Dużej grupie rycerstwa zaczęło wkrótce brakować środków na utrzymanie. Obowiązujące wówczas prawo dziedziczenia zapewniało bowiem tylko majątek tylko najstarszemu synowi. Młodsi natomiast musieli wstępować do klasztorów bądź rozpoczynali służbę u możnowładców. Coraz więcej rycerzy szukało także innych źródeł zysku, napadając na wsie, a także rabując kupców i wędrowców. W rozwiązaniu tych problemów mogły pomóc wyprawy wojenne poza Europę oraz podbój nowych terytoriów. Pozwoliłoby to zubożałemu rycerstwu na zdobycie bogatych łupów i ziem.
                W tym samym czasie na Bliskim Wschodzie, państwa arabskie, osłabione wewnętrznymi walkami zostały zaatakowane przez koczownicze plemiona Turków Seldżuckich. Lud ten opanował Syrię i Palestynę oraz posiadłości Bizancjum leżące w  Azji Mniejszej. Seldżucy, tak jak Arabowie, byli muzułmanami. W przeciwieństwie jednak to ludności arabskiej nieprzychylnie traktowali pielgrzymki chrześcijan do miejsc świętych w Palestynie – Jerozolimy i Betlejem. Zaczęli też zagrażać Konstantynopolowi, którego władcy zmuszeni byli zabiegać na Zachodzie o pomoc w odparciu tureckich najeźdźców.
                W tej sytuacji na Synodzie w Clermont w 1095 r. papież Urban II wezwał chrześcijan do wojny z niewiernymi i walki o wyzwolenie z ich rąk Ziemi Świętej. Apel spotkał się z poparciem zarówno rycerstwa, jak i biedniejszych warstw społecznych, ponieważ papież obiecywał uczestnikom wypraw zbawienie duszy. Ponadto możliwość zdobycia bogactw oraz nowych terenów dawała nadzieję na poprawę warunków materialnych.

WOJNA O ZIEMIĘ ŚWIĘTĄ

W odpowiedzi na papieskie wezwanie, do walki z muzułmanami ruszyli rycerze oraz przedstawiciele uboższych grup społecznych z całej Europy. Chrześcijanie, którzy brali udział w wyprawach do Ziemi Świętej, nosili przyszywany do ubrań znak krzyża z czerwonego materiału. Stąd od łacińskiego słowa crux, oznaczającego krzyż, pochodzi nazwa krucjaty lub wyprawy krzyżowe. Ich uczestnicy natomiast określani byli jako krzyżowcy.
                W ciągu prawie 200 lat odbyło się siedem krucjat. W pierwszej z nich, podjętej w 1096 r., brało udział zachodnioeuropejskie rycerstwo – głównie z Francji i Włoch – oraz kilkadziesiąt tysięcy uzbrojonych pielgrzymów. Wyprawa trwała aż trzy lata, a jej uczestnicy  okazali się wyjątkowo chciwi i okrutni. Rabowali i dokonywali rzezi Żydów podczas przemarszu przez Europę, a także zabijali muzułmanów na podbijanych terytoriach. W końcu, po licznych bitwach, armia krzyżowców stanęła w 1099 r. pod murami Jerozolimy. Po trwającym 40 dni oblężeniu miasto upadło, a zdobywcy barbarzyńsko wymordowali jego mieszkańców.