ŚREDNIOWIECZNI SZPIEDZY

Okryte tajemnicą fakty dotyczące konfliktu polaków z Krzyżakami poznano dopiero w  latach współczesnych. Było to możliwe dzięki znaleziskom pochodzącym z zasobów archiwalnych w Berlinie, gdzie obecnie przechowuje się dokumenty o działalności zakonu krzyżackiego. Wynika z nich, że przed wybuchem każdej wojny obie strony - polska i krzyżacka - werbowały szpiegów. Do głównych zadań należało zdobywanie informacji o planach działania przeciwnika oraz liczebności jego sił zbrojnych.
Szpiedzy buli rekrutowani spośród ludzi wykształconych, potrafiących szybko podejmować decyzje w trudnych sytuacjach. Najczęściej werbowano kupców i osoby duchowne - utrzymywali oni bowiem rozległe kontakty i znali języki obce, a przede wszystkim podróżowali po całym kraju i często wyjeżdżali za granicę. Cenni okazywali się zwłaszcza, ci którzy potrafili dotrzeć do najpilniejszych strzeżonych tajemnic wroga.

Wysokość wynagrodzenia szpiegów zależała od ich kompetencji oraz od zdobytych informacji. Zarówno wielki mistrz krzyżacki, jak i król polski hojnie nagradzali swoich najskuteczniejszych agentów i płacili im od 5 do 20 grzywien, czyli od 1 do 4 kg srebra.